علائم اوتیسم تا قبل از سه سالگی

اوتیسم و دانستنی های آن 

اوتیسم نوعی اختلال مغز است که خودش را در سال های اولیه زندگی نمایان می کند. این اختلال باعث مشکلاتی چون رفتارهای تکراری و کلیشه ای، نقص در مهارت های ارتباطی کلامی و غیر کلامی و رفتارهای اجتماعی می شود که همین امر انزوا طلبی و یا گوشه گیری فرد را در پی دارد.

پیش تر از دید عامه ، اختلال اوتیسم با اختلالات مختلف روانی دو قطبی و همچنین اسکیزوفرنی اشتباه گرفته می شود و حتی روش های یکسانی را برای درمان استفاده می کردند اما به مرور زمان و با شناخت درست این بیماری، روش های برخورد با فرد اوتیسم و همچنین درمان ایشان هم تغییر کرد.بعدتر متخصصان به این نتیجه رسیدند که شناخت هرچه زودتر و بهتر علائم مهم ترین نکته حتی برای عدم ایجاد اختلال می باشد.

شناخت به موقع این اختلال می تواند یکی از موثرترین راه ها برای کنترل بهتر اتیسم در فرد مبتلا باشد با توجه به حساسیت موضوع اخیرا بیش از پیش به آن پرداخته می شود.

خوشبختانه حدود ۵۰ درصد  خانواده ها با حساسیت شدیدی که بر فرزندان خود دارند تا قبل از ۱۲ ماه و همچنین ۸۰ تا ۹۰ درصد والدین پیش از ۲۴ ماهگی متوجه علائم این اختلال در کودکشان می گردند.

این علائم به شرح زیر است:

تا ۵ ماهگی هیچ لبخند اجتماعی یا رفتاری که نشان دهنده شادی در اثر ارتباط با دیگران باشد در وی مشاهده نگردد.

تا۶ ماهگی نمی خندد.

تا ۶ ماهگی هیچ ارتباط چشمی در کودک مشاهده نگردد و یا به صورت کاملاً محدود وجود داشته باشد.

تا ۸ ماهگی توجه ای به بازی های دالی  یا داکی ندارد و از ان لذت نمی برد .

تا ۹ ماهگی هیچ آوا یا غان وغونی وجود ندارد و همچنان کودک بدون لبخند است و ارتباط غیر کلامی نیز وجود ندارد.در این سن کودک اوا و یا حالات چهره دیگران را نیز تقلید نکند.

تا ۱۲ ماهگی هیچگونه علامتی برای برقراری ارتباط غیر کلامی مانند اشاره برای درخواست کردن یا نشان دادن وجود نداشته باشد.

تا ۱۲ ماهگی کودک هیچگونه پاسخی به نام خود نشان ندهد.

تا۱۲ ماهگی برای ارامش و یا رفع نیاز به دنبال پدر و مادر خود نمی گردد.

تا۱۶ ماهگی کودک هیچ کلمه ای نگوید.

تا۱۸ ماهگی به صورت معمول بازی نکند.

تا۲۴ ماهگی کودک هیچ جمله معنی دار دوکلمه ای نگوید.

و در نهایت هرگونه پسروی در مهارت گفتاری ،اجتماعی و ارتباطی بعد از یک تا دو سالگی.

با توجه به تمامی این علائم باز هم نمی توان معیار رفتاری دقیقی برای وجود فرد در طیف اختلال اوتیسم نیست از همین روی خانواده ها با ظهور هر یک از آنها باید به پزشک متخصص مراجعه کنند.

با توجه به ارتقای درک جامعه از اختلال اتیسم  و همچنین شناخت علائم مربوط به آن در سال های اخیر کمی از مشکلات فرد اوتیسم و خانواده اش کاسته است .دیگر فرد در طیف اوتیسم، یک فرد دورانداخته و غیرقابل پذیرش در جامعه نیست و حتی با نشر اطلاعات بیشتر نه تنها پذیرش افراد طیف اتیسم قابل قبول که حتی بحث پرورش استعداد هایشان هم پیش خواهد آمد.